#34 200 pytań na temat Ruchu Szensztackiego (79)

Jak co wtorek publikuję odpowiedzi na pytania dotyczące Ruchu Szensztackiego, oparte na książce o. Niehausa "200 pytań na temat Ruchu Szensztackiego". Samej książki (jeszcze) nie posiadam, dlatego odpowiedzi opieram o wiadomości ze strony Schoenstatt Movement of San Antonio.

Dzisiaj odpowiem na ostatnie pytanie - nr 79 z IV rozdziału - O Przymierzu Miłości (czyli przechodzimy do esencji tego, czym jest Szensztat).

79. Jaki jest teologiczny kontekst Przymierza Miłości z dnia 18 października 1914 roku?

Szensztackie Przymierze Miłości z Maryją posiada swoje teologiczne podstawy w historii zbawienia. Od samego początku, historia zbawienia jest historią Bożego Przymierza Miłości z Człowiekiem. Słowo „Przymierze” towarzyszy historii zbawienia, ukazując jego charakterystyczne cechy zarówno w Starym, jak i Nowym Testamencie. Co za tym idzie, odnajdujemy Boga zawierającego Swoje przymierze z  wybranymi przedstawicielami np. Noe, Abraham, Mojżesz czy Dawid. Przymierze kumuluje się w trakcie "nowego i wiecznego przymierza” zawartego przez Chrystusa i w Chrystusie. Chrystus przypieczętował ostateczne przymierze między Bogiem a człowiekiem, otwierając drogę do zbawienia dla całej ludzkości.

Nawet włączenie jednego chrześcijanina do Kościoła poprzez Chrzest, traktowane jest jako włączenie do przymierza Chrystusa. Dzięki przynależności do Kościoła, należymy do Ludu Przymierza, Rodziny Bożej. W trakcie Kościół wzrastał w swoim doświadczeniu tego przymierza, zaczął coraz bardziej uświadamiać sobie miejsce Maryi w rozwoju życia w przymierzu każdego Chrześcijanina i całego Kościoła. Jej obecność przy Wcieleniu jest niezbędna w przyjściu Chrystusa jako człowieka; Jej obecność podczas śmierci Chrystusa objawia się w słowach Chrystusa: „Oto Matka twoja, oto Syn Twój” wskazując, że chce On, aby stała się częścią Jego Przymierza; jej obecność w Wieczerniku prowadząca do Pięćdziesiątnicy wskazuje niezastąpioną rolę Maryi w ewangelizacji Nowego Przymierza.

Jak każde poświęcenie Maryi, Szensztackie Przymierze Miłości może być rozumiane jako odnowienie własnego przymierza Chrztu Św. z wyjątkowo skutecznym znakiem obecności Maryi w Kościele i w naszym życiu. W Szensztacie dalej tłumaczone jest jako zjednoczenie nas z miejscem łaski, które odzwierciedla wspólnotowy charakter przymierza Chrystusa z całym Kościołem. Poprzez praktyczną wiarę w Opatrzność Bożą człowiek stara się całkowicie połączyć własne życie z Przymierzem Boga, co wyraża Szensztackie dążenie do świętości dnia codziennego, bycia narzędziem [w rękach Maryi] oraz duchowości samego przymierza.