93. Czym
jest pedagogika i dlaczego jest tak istotna?
Zobacz Gaudium et spes 4-10 (Sytuacja człowieka w świecie dzisiejszym).
Słowo “pedagogika”
nawiązuje do własnego stylu i sposobu nauczania. Obejmuje swoistą filozofię
nauczania, metodologię i interakcję z osobami, które są nauczane. Uwarunkowana
jest bezpośrednio przez swoistą wizję
Boga, człowieka i wspólnoty.
Mocna/zasadna/rzetelna pedagogika jest istotna ze względu na obiektywną
prawdę przekazywaną za pomocą subiektywnego procesu komunikacji nauczyciela i
ucznia. Również Ewangelia i nauczanie Kościoła zależy od osobistej pracy i
świadectwa ewangelistów i katechetów przekazywanej wiary. Wiele przeszkód w
dzisiejszym odbiorze wiary pochodzi z trudności jakie współczesny człowiek
posiada w związku z przyswajaniem podstawowych wartości, w tym brak kluczowych
doświadczeń na poziomie naturalnym (takich jak stabilny, trwały związek z ojcem
i matką). To, jak pokonać te trudności stawia właśnie pytanie pedagogicznie:
Jak mogę przygotować duszę na obiektywną prawdę poprzez fundamentalne subiektywne
doświadczenia? Ogromne zmiany w ciągu ostatnich 100 lat doprowadziły do
poważnych zmian w sposobie, w jakim ludzie rozumieją samych siebie, w
odniesieniu do innych oraz do podejmowanych zobowiązań. Na przykład, silna
tendencja dzisiejszych czasów, aby zrozumieć siebie w kategoriach kariery i wartości
ekonomicznej, utrudnia otwarcie się na powołanie do służby Bogu. Albo też,
przyjemność, sukces i „robienie tego, co wszyscy” (kolektywizm – patrz pytanie30) stały się tak dominujące, iż utrudniają one możliwość relacji z Bogiem, który
nie może być ujęty w tych kategoriach. Nawet nasza skłonność do dostrzegania i
rozwiązywania problemów społecznych, poprzez wykorzystanie złożonych systemów
(będących samymi w sobie dobrymi systemami) uległa zmianie, zmniejszając nacisk
na to, co osobiste i niepowtarzalne, czasem nawet daje priorytet bezosobowemu
podejściu do rozwiązania problemu, zamiast podejścia osobowego.
Dopóki takie zmiany
brane są pod uwagę na poziomie pedagogicznym (czyli na poziomie podejścia
edukacyjnego) otwarcie duszy na trwały związek z Chrystusem i Kościołem nie
będzie owocne.
94. Jak można scharakteryzować Szensztacką pedagogikę?
Pedagogikę Szensztacką można określić jako głęboko naturalną, głęboko
nadprzyrodzoną i głęboko naturalno-nadprzyrodzoną. Innymi słowy stara się w
pełni połączyć osobę ludzką i stan człowieka (jego warunki), takie jakie są, obejmując
wszystko dotyczące człowieka, to, jak został stworzony przez Boga i jak występuje
we we współczesnym życiu. Równocześnie, dąży by być całkowicie związanym z
Bogiem i swoją pracą, wiernie odkrywając ogromne bogactwo rzeczywistości
nadprzyrodzonej, której służy Szensztat. W końcu, dąży do bycia ludzko-nadprzyrodzonym,
co znaczy, buduje pomost pomiędzy zdrową i żywą interakcją pomiędzy ludzkim a
nadprzyrodzonym, naturą a łaską, człowiekiem i Bogiem (patrz pytanie 105).
Czasami o. Kentenich opisywał ten proces budowania w obu sferach natury i
Ewangelii poprzez słowa: „Najpierw człowiek, następnie Chrześcijan, aż w końcu kompletny człowiek”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz